اثربخشی درمان متمرکز بر خود-شفقتی بر افزایش بهزیستی روان‌شناختی و کاهش افسردگی در سالمندان

صِرف افزایش امید به زندگی در سالمندان کافی نیست. بلکه افزایش طول عمر انسان و به‌ویژه سالمندان وقتی مفید است که بتوانیم سالمندی پویا را تجربه کنیم، یعنی کیفیت زندگی سالمند نیز مانند کمیت آن اهمیت دارد. هدف این پژوهش بررسی میزان اثربخشی درمان متمرکز بر خود-شفقتی بر افزایش بهزیستی روان‌شناختی و کاهش افسردگی در سالمندان بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و طرح پژوهش از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعة آماری سالمندان شهر اصفهان بود که از میان 100 نفری که در چند سرای سالمندان مایل به شرکت در پژوهش بودند، 30 نفر از کسانی که طبق آزمون افسردگی سالمندان دچار افسردگی متوسط و شدید بودند به عنوان نمونه انتخاب شدند و پرسشنامه‌های افسردگی سالمندان یسویچ و همکاران و بهزیستی روان‌شناختی ریف را تکمیل نمودند. گروه آزمایش درمان 8 جلسه‌ای متمرکز بر خود-شفقتی را دریافت کرده و در این مدت گروه کنترل هیچ آموزش یا درمان روان‌شناختی دریافت نکردند. داده‌های به‌دست‌آمده با برنامة SPSS نسخة 22 و آزمون تحلیل کوواریانس، مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد درمان متمرکز بر خود-شفقتی می‌تواند در کاهش میزان افسردگی و افزایش بهزیستی روان‌شناختی سالمندان تأثیر معنادار داشته باشد (001/0=P). با توجه به ارزش و اهمیت قشر سالمند در هر جامعه، پیشنهاد می‌شود برای کاهش افسردگی و افزایش بهزیستی روان‌شناختی در این قشر، از آموزش یا درمان متمرکز بر خود-شفقتی استفاده شود.